Η πίστη στην τάξη

Χωρίς μεγάλες θεωρητικές διακηρύξεις και μεθοδολογικές δηλώσεις, με τη βαθιά μόνο επιθυμία να ξεπεράσει τις πλασματικές διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικές επιστήμες και να απαλλαγεί από τους περιορισμούς των εθνικών αγκυλώσεων, η σειρά δεν υπακούει σε άλλη αξιωματική αρχή, παρά σ’ εκείνη που επιτάσσει σύνθετες αναλύσεις αυστηρά οροθετημένων αντικειμένων στο χώρο της κοινωνικής επιστήμης και των φιλοσοφικών ερευνών. Το βιβλίο εγκαινιάζει τη σειρά αυτή και ο συγγραφέας και Διευθυντής της σειράς, Νίκος Παναγιωτόπουλος, αναλύει τον τρόπο με τον οποίο οι φορείς διατήρησης της (έννομης) τάξης πραγμάτων επιτυγχάνουν να πείσουν ότι η διαφορική αποτελεσματικότητα της δράσης τους οφείλεται στις “εγγενείς” ιδιότητες εκείνων που την υφίστανται και, συνεπώς, είναι ανεξάρτητη από οποιονδήποτε κοινωνικό επικαθορισμό και επιχειρεί να συλλάβει την ειδική συμβολή τους στη συντήρηση της δομής των σχέσεων μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και, ταυτόχρονα, στη νομιμοποίηση αυτής της δομής. Δημιουργώντας μια ρήξη με τα αυτονόητα τα οποία προστατεύουν τον οικείο κόσμο από τη γνώση, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος αποκαλύπτει τα μυστικά της κοινωνικής μαγείας η οποία εγκρύπτεται μέσα σε συνήθεις πράξεις της καθημερινής ζωής, όπως αυτή της καταγγελίας, της απόδοσης μιας ποινής, ή της προσφυγής σε νομικές υπηρεσίες. Μέσω μιας προσπάθειας εντοπισμού και ανάλυσης των επιστημολογικών και επιστημονικών σφαλμάτων που εκπηγάζουν από την “επιστημονική δόξα” και διαπράττονται στο χώρο της “Κοινωνιολογίας της παραβατικότητας”, ο συγγραφέας επιχειρεί να καταδείξει πως η Κοινωνιολογία της παρέκκλισης, συνδεδεμένη με την Κοινωνιολογία της κουλτούρας και της γνώσης, μακράν του να αποτελεί εκείνο το είδος εφαρμοσμένης επιστήμης, εδράζεται στα θεμέλια μιας γενικής ανθρωπολογίας της εξουσίας και της νομιμότητας.