Ο καλύτερος αγώνας του Μαντάνι

Πριν αρχίσω να αφηγούμαι ιστορίες, καταπιανόμουν με πολλά άλλα πράγματα. Για κάποια χρόνια εργάστηκα ως κοινωνικός παιδαγωγός σε δομές φιλοξενίας παιδιών. Εκεί γνώρισα έναν νέο που τον έλεγαν Μαντάνι κι άλλους σαν κι εκείνον. Τα απογεύματα που πέρασα παίζοντας μ’ εκείνη την παρέα με έκαναν να θυμηθώ πόσο σημαντικές είναι οι γειτονιές κι οι δρόμοι τους που σφύζουν από ζωή κι από ιστορίες. Πριν από πολλά χρόνια, ήμουν εγώ που έπαιζα ποδόσφαιρο στην πλατεία της δικής μου γειτονιάς. Όσο και αν το προσπάθησα, δεν κατάφερα ποτέ να ξεχωρίσω για τις ικανότητές μου στην μπάλα.

«Ζωγράφισε ένα πρόσωπο θυμωμένο, ένα χαρούμενο, ένα λυπημένο», έγραφε σε ένα παιδικό βιβλίο ζωγραφικής. Είχε ζωγραφισμένο μόνο το περίγραμμα του προσώπου κι άφηνε κενό για να συμπληρώσεις τα υπόλοιπα εσύ με τις μπογιές σου. Μια μέρα, όσες μαργαρίτες της ταπετσαρίας του σπιτιού μας ήταν σε ύψος που μπορούσε να φτάσει ένα πεντάχρονο κορίτσι, εμφανίστηκαν να είναι θυμωμένες, χαρούμενες, λυπημένες. Χρόνια μετά, σπούδασα Καλές Τέχνες στη Μαδρίτη κι έπειτα έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στην εικονογράφηση στη Βαλένθια.