Σημειωματάρια. Βιβλίο τρίτο (1951-1959)

Κάθε άνθρωπος
είναι ο πρώτος άνθρωπος, κανείς δεν είναι.
Γι’ αυτό πέφτει στα πόδια της µητέρας του.
-
Ακρόπολη. Ο άνεµος σάρωσε όλα τα σύννεφα, και το φως,
το πιο λευκό και το πιο δυνατό, πέφτει από τον ουρανό.
Περίεργο συναίσθηµα όλο το πρωινό πως βρίσκοµαι σε τούτο
το µέρος εδώ και πολλά χρόνια, πως βρίσκοµαι στο σπίτι µου,
χωρίς µάλιστα να µε ενοχλεί η διαφορετική γλώσσα.
-
Νόµπελ. Περίεργο συναίσθηµα συντριβής και µελαγχολίας.
Όταν ήµουν 20 χρονών, φτωχός και γυµνός, γνώρισα
την πραγµατική δόξα. Τη µητέρα µου.
-
7 Νοεµβρίου, 45 χρονών. Όπως το ήθελα, µέρα µοναξιάς
και σκέψης. Να ξεκινήσω να εφαρµόζω από τώρα τούτη
την αδιαφορία που θα πρέπει να ολοκληρωθεί στα πενήντα µου.
Εκείνη την ηµέρα, θα κυριαρχήσω.
-
Η δηµοκρατία δεν είναι ο νόµος της πλειονότητας
αλλά η προστασία της µειονότητας.
-
Η µαµά χειρουργήθηκε. Το τηλεγράφηµα του Λ. φτάνει το Σάββατο το πρωί. Το
επόµενο βράδυ, αεροπλάνο στις τρεις τα ξηµερώµατα. Εφτά η ώρα στο Αλγέρι.
Πάντα η ίδια εντύπωση στο πεδίο
του Λευκού-Σπιτιού: η γη µου. Και όµως ο ουρανός είναι γκρίζος,
ο αέρας ελαφρύς και σπογγώδης. Εγκαθίσταµαι στην κλινική,
στα υψώµατα πάνω από το Αλγέρι.
Μεταξύ 1951 και 1959, ο Καµύ γράφει το Καλοκαίρι, την Πτώση, την Εξορία και το Βασίλειο, αντιδρά απέναντι στην τραγωδία του πολέµου της Αλγερίας, στην πολεµική που δηµιουργείται γύρω από τον Επαναστατηµένο άνθρωπο, κάνει δύο ταξίδια στην Ελλάδα, στην Ιταλία, παίρνει το βραβείο Νόµπελ… Τα Σηµειωµατάρια αυτά, τα τελευταία, συχνά σηµειώσεις εργασίας, γίνονται εν τέλει το προσωπικό του ηµερολόγιο, και επιβεβαιώνουν την επίµονη αναζήτηση της αρµονίας «µέσα από τα πιο δύσβατα µονοπάτια, τις ταραχές, τους αγώνες».
Ανάµεσα στις ηµερολογιακές καταγραφές, βρίσκουµε σηµειώσεις για µελλοντικά συγγραφικά σχέδια και, βεβαίως, τον Πρώτο Άνθρωπο, το τελευταίο ανολοκλήρωτο βιβλίο του, που έµελλε να εκδοθεί 34 χρόνια µετά τον θάνατό του στο φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχηµα της 4ης Ιανουαρίου 1960.

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει το αναλυτικό ευρετήριο των τριών τόµων.