Το Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου ανακοίνωσε τις προτάσεις του για την αναγραφή στους Τιμητικούς Πίνακες της ΙΒΒΥ 2024 (IBBY Honour List 2024):
To Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου πρότεινε για τη συγγραφή το βιβλίο των εκδόσεών μας «Το πέρασμα. Αϊβαλί-Μυτιλήνη, 1922» της Λίλης Λαμπρέλλη.
Δείτε το βιβλίο εδώ: https://www.patakis.gr/product/656237/vivlia-paidika–efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/To-perasma-Aivali-Mutilhnh-1922/
Και το e-book εδώ: https://www.patakis.gr/…/To-perasma-Aivali-Mutilhnh…/
Το βιβλίο κυκλοφορεί και σε audiobook https://www.patakis.gr/…/To-perasma-Aivali-Mutilhnh…/
Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους δημιουργούς!
Οι Τιμητικοί Πίνακες της IBBY (ΙΒΒΥ Ηonour List) είναι μια επιλογή εξαιρετικών, πρόσφατα δημοσιευμένων βιβλίων, με σκοπό να τιμηθούν συγγραφείς, εικονογράφοι και μεταφραστές από χώρες-μέλη της IBBY και ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για την προώθηση του στόχου της IBBY να ενθαρρύνει τη διεθνή κατανόηση μέσω της παιδικής λογοτεχνίας.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το πέρασμα πέντε γυναικών και ενός μωρού –γιαγιά, μάνα, τρία μικρά κορίτσια κι ένα αβάφτιστο αγόρι– από το Αϊβαλί στη Μυτιλήνη, το 1922, με βάση πραγματικές μαρτυρίες. Οι εφτά άντρες της οικογένειας έμειναν πίσω και δεν άφησαν κανένα ίχνος, σαν να τους ρούφηξε η γη.
Αυτό το πέρασμα μοιάζει με τις ματριόσκες, τις ρώσικες κούκλες-φωλιές που η καθεμιά τους κρύβει πολλές μικρότερες, γιατί όσο ανοίγεις τις φωλιές της ιστορίας, τόσο βρίσκεις ότι τα καταχωνιασμένα περάσματα είναι πολλά. Η βασική αφηγήτρια είναι η μεγαλύτερη από τα τρία κορίτσια, η Ελένη, εννιά χρονών εκείνη τη σημαδιακή χρονιά.
Υλικά του μικρασιατικού αυτού αφηγήματος αποτέλεσαν η μυθοπλασία, μαρτυρίες Αϊβαλιωτών που μέσα στις δεκαετίες καταγράφηκαν σε βιβλία και στον τύπο –ένας από τους Αϊβαλιώτες αυτούς είναι και ο Ηλίας Βενέζης, το λογοτεχνικό έργο του οποίου φώτισε πολλές πτυχές της ιστορίας–, ιστορικά γεγονότα, μνήμες από τις οικογένειες των παππούδων της συγγραφέα και η πανταχού παρούσα στη ζωή της προφορική παράδοση.
«Ξέρεις, κι οι καημοί λιγοστεύουν και χάνονται. Στην αρχή, μοιάζουν με θεόρατα κύματα από τσιρίδες που πλησιάζουν, έρχονται και μας ξεκουφαίνουν, κυριεύουν ολόκληρη τη ζωή μας, κι ύστερα σιγά σιγά ξεμακραίνουν, ώσπου, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, βουλιάζουν πίσω από τον ορίζοντα και δε μας ταράζουν πια».
Λίλη Λαμπρέλλη:
Οι παππούδες μου, Μικρασιάτες από το Αϊβαλί που πέρασαν απέναντι, στη Μυτιλήνη, πριν από την Καταστροφή. Οι γιαγιάδες μου, βέρες Μυτιληνιές. Τάφοι προγόνων και στις δυο μεριές – τόσο κοντινές που τα βράδια βλέπεις τα φωτάκια ν’ ανάβουν ένα ένα από την απέναντι ήπειρο.
Γεννήθηκα στον Πειραιά. Σπούδασα νομικά και κάμποση μουσική. Έκανα λίγη δικηγορία, υπήρξα για μερικά φεγγάρια δημόσιος υπάλληλος και για πολλά χρόνια (ως τον Ιούνιο του 2014) δούλεψα μεταφράστρια στο Λουξεμβούργο και τις Βρυξέλλες.
Το 1998, από καθαρή συγκυρία, συνάντησα τον παραμυθά Ανρί Γκουγκό και βούτηξα στα βαθιά των παραμυθιών – δεν έχω αναδυθεί ποτέ. Τα παραμύθια και η αφήγησή τους μου έκαναν πολλά δώρα – ανάμεσα σ’ αυτά, αναπάντεχες συναντήσεις με “δασκάλους” που δεν ήταν δάσκαλοι αλλά κάτι πολύ πιο πολύτιμο, με “μαθητές” που σε καμιά περίπτωση δεν ήταν μαθητές, με ομότεχνους σε μια τέχνη που δεν είναι τέχνη γιατί δεν χρειάζεται ούτε θεωρητική γνώση ούτε τεχνική, με εντός και εκτός εγγραμματοσύνης στοχαστές.
Έχουν εκδοθεί δεκαοκτώ δικά μου βιβλία (τρία από αυτά και σε μορφή audio), κι ένα σιντί με παραμύθια.
